ΠΑΙΔΙΑ ΕΝΟΣ ΑΛΛΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Θυμάμαι κατά καιρούς τα παιδικά μου χρόνια και μπαίνω συνεχώς σε θέματα σύγκρισης για το τι άλλαξε από την δική μου μέχρι την σημερινή εποχή.  Γιατί να βλέπω όλο και λιγότερα παιδιά στις αλάνες και τις γειτονιές να παίζουν ξέγνοιαστα μα πολύ περισσότερα να βιάζονται να μεγαλώσουν με ένα κινητό – προέκταση του χεριού τους;

Έχουν περάσει 10 χρόνια αλλά θυμάμαι σαν χθες την λαχτάρα και την προσμονή που είχαμε σαν παιδιά μέχρι να ‘ρθει η κατάλληλη απογευματινή ώρα για να ξεχυθούμε στις χωμάτινες επιφάνειες των γειτονικών περιοχών. Η διασκέδαση ήταν αυθεντική και πολύπλευρη. Από κυνηγητόμπαλα μέχρι κρυφτό, από τις αξέχαστες τάπες tazos μέχρι τα ευφάνταστα card games και από ποδηλατοβόλτες μέχρι τις σκοτεινές και αινιγματικές (ίσως υπερβάλλω λίγο) εξερευνήσεις σε δύσβατα και μυστηριώδη μέρη.

Όλα αυτά μας έκαναν να νοιώθουμε ζωντανοί και ελεύθεροι, ότι ήμασταν παιδιά -δίχως σοβαρές υποχρεώσεις, αγχωτικούς ρυθμούς ζωής και πραγματικά προβλήματα- και μπορούσαμε να ανακαλύψουμε τον εαυτό μας αλλά και την ζωή μέσα από αληθινές μορφές διασκέδασης.

Τα πολυποίκιλα αυτά ομαδικά παιχνίδια της γειτονιάς, σταδιακά, καλλιεργούσαν μέσα μας τις πρώτες ηθικές αξίες. Ναι, αδιαμφισβήτητα, τον πρώτο ρόλο και λόγο σε αυτό το κομμάτι έχει η οικογένεια αλλά και η αληθινή φιλία έρχεται να συμπληρώσει αυτό το σημαντικό έργο. Οι φιλίες μέσα απ’ όλες αυτές τις μικρές ή μεγάλες περιπέτειες άρχισαν να αναπτύσσονται και να θέτονται οι πρώτες τους βάσεις.

Το σημαντικότερο όμως γεγονός είναι πως ήμασταν πάντα ο εαυτός μας και ποτέ δεν προσπαθούσαμε να γίνουμε στυγνοί συμμέτοχοι μιας ανούσιας μαζοποίησης.

 

[Το Σήμερα]

Αν δεν έχεις iphone ή smartphone δεν είσαι και πολύ αρεστός, αν δεν είσαι συνεχώς συνδεδεμένος στο ίντερνετ μέσω του κινητού και δεν δείχνεις στους γύρω σου πως και καλά κοινωνικοποιείσαι διαδικτυακά δεν είσαι ενδιαφέρον τύπος, αν δεν γνωστοποιείς μέσω του facebook την και καλά άκρως διασκεδαστική κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι τότε δεν περνάς καλά, αν δεν μιλάς ακατάπαυστα στο τηλέφωνο και δεν αναφέρεσαι συνεχώς στο πόσο σωστός είσαι πάντα, στο πόσο δίκαιο έχεις και στο πόσο σε πληγώνουν οι σχέσεις σου, τότε δεν ζεις την ζωή σου.

Σημείωση: αν όλοι είμαστε πληγωμένοι και σωστοί -πάντα όμως- τότε που στο διάολο κρύβεται ο φταίχτης;

 

[Αναζητώντας τα αίτια]

Κατα κύριο λόγο, το φαινόμενο αυτό, αποτελεί αναπόφευκτη επίπτωση του εκσυγχρονισμού γενικότερα και της εξέλιξης της τεχνολογίας ειδικότερα.

Η κοινωνία εξελίσσεται και αναπτύσσεται συνεχώς, όχι με γρήγορους σχετικά ρυθμούς αλλά το κάνει. Άρα και ο κάθε μέσος άνθρωπος που έρχεται σε αυτόν τον κόσμο θα πρέπει σταδιακά να γεννιέται εξυπνότερος. Το “τέλειο ον”, λοιπόν, -επιστημονικά αποδεδειγμένα- εξελίσσεται συνεχώς, συσσωρεύει τις αλλαγές του περιβάλλοντος, τις κοινωνικές και πολιτικές τροποποιήσεις και αναλόγως τις καταστάσεις που επικρατούν διαμορφώνεται σιγά σιγά -στο πέρασμα των αιώνων- η νοημοσύνη του.

Μήπως όμως αυτή η τεχνολογική ανάπτυξη και αυτός ο απότομος εκσυγχρονισμός επιδρά περισσότερο αρνητικά στις ζωές μας χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε; Ο κόσμος των μηχανών εισχωρεί όλο και περισσότερο στις ζωές μας και μας αποξενώνει, μας κάνει πιο κλειστούς και απόμακρους.

Προσπαθούμε να είμαστε αρεστοί στο γενικό ¨καλό”, στο γενικό “σωστό”. Ποιος θα σου πει τι ειναι ωραίο, τι είναι σωστό και ηθικό; (τα λέει ο Μουζουράκης στο Στόχο). Το μόνο που καταφέρνουμε εν τέλει είναι να ξεγελάμε πρώτα τον ίδιο μας τον εαυτό κι έπειτα τους υπόλοιπους κριτές μας. Και κατέληξα να μιλάω σε πρώτο πληθυντικό γιατί αν υποθέσουμε πως τα παιδιά δεν έχουν αναπτύξει ακόμα μια Α’ προσωπικότητα και δρουν ασυναίσθητα και χωρίς βούληση, τότε για εμάς τους “ώριμους” και “έξυπνους” ενήλικες δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία και είναι ενας λόγος που πρέπει να ανησυχεί τον καθένα.

Και στο κάτω κάτω κι εμείς οι “μεγάλοι” παιδιά είμαστε, απλώς οι περισσότεροι το έχουν ξεχάσει… Παιδιά, όμως με διαμορφωμένη -υποτίθεται- προσωπικότητα και ανεπτυγμένη ικανότητα κριτικής σκέψης.

Και αν είναι τέτοια η φύση της τεχνολογίας και της εξέλιξης να αποξενώνει τους ανθρώπους κάνοντας τους ελεγχόμενα ρομποτάκια με φθαρμένα συναισθήματα τότε είναι στο χέρι μας -στο χέρι και στη βούληση καθενός ξεχωριστά στην ουσία- να επαναφέρουμε και να διατηρήσουμε την πραγματική και αυθεντική διασκέδαση.