ΓΙΑ ΤΑ ΤΖΑΜΙΑ ΤΑ ΘΟΛΑ

Η φάση έχει ως εξής: εγώ, σε ένα άβολο κάθισμα τρένου για Αθήνα, Νοέμβριο –όταν αρχίζουν τα πρώτα γερά κρύα, που σε κάνουν ασυναίσθητα να χώνεις τα χέρια σου ανάμεσα στα πόδια για να τα ζεστάνεις- δέντρα, βουνά, σύννεφα και σκέψεις περνούν μπροστά μου και ανακατεύονται με μια αυθάδικη αίσθηση που με προστάζει να συνεχίσω την αναπόληση.

ΤΟ ΓΥΝΑΙΚΕΙΟ “ΤΙΠΟΤΑ”

Το άρθρο που ακολουθεί αποτελεί απόσταγμα ατελείωτων συζητήσεων μεταξύ των δύο φύλων, που ξεκινούσαν κάπως έτσι: «Φίλε μου, εγώ νομίζω ότι ο γυναικείος εγκέφαλος είναι απλά πιο πολύπλοκος από τον αντρικό» και κατέληγαν κάπως έτσι: «Εσείς οι γυναίκες είστε κομπλεξικές, εγωίστριες, αναποφάσιστες και δεν έχετε την παραμικρή ιδέα για το τι θέλετε, πέρα από το να κάνετε τη ζωή των ανδρών ανυπόφορη».

“ΜΕΤΑΚΟΜΙΣΗ ΑΝΑΜΝΗΣΕΩΝ”

Χρωματικά όλα είναι σχεδόν ίδια. Αποχρώσεις γκρι και λευκού ίσως και λίγο πράσινο κάπου κάπου. Η διαφορά ανάμεσα σε αυτές τις δύο μουντές παλέτες είναι το μπλε. Βαθύ, πιο ανοιχτό ή και απαλό γλυκό προς το γκρίζο. Μπορεί να πρόκειται για μετακόμιση σε άλλη πόλη, για το τέλος μιας σχέσης ή για ένα περιστατικό που σε ταρακούνησε, που σε έκανε να αλλάξεις την κοσμοθεωρία σου. Εσύ επιλέγεις.

ΟΙ “ΑΛΛΟΙ” ΜΕΣΑ ΜΑΣ

Χωρίς να έχω καμία ιδέα από κριτική τέχνης και μόνο με αφορμή την ενστικτώδη αντίδραση που μου δημιουργεί αυτός ο πίνακας του Klimt θα κάνω τα συναισθήματα μου λέξεις.