Άλλο ένα βράδυ που είσαι ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου. Το άτιμο το κρύο που δεν αφήνει το σπιτάκι μου να ζεσταθεί με κρατούσε ξύπνιο. Στην τηλεόραση παίζει άλλη μια χαζή ταινία. Στο μυαλό μου ωστόσο έρχονταν σιγά σιγά όλοι αυτοί οι φίλοι που ήρθαν στην ζωή μου και έτσι ξαφνικά χάθηκαν! Άλλοι που υπάρχουν ακόμα, άλλοι που έμειναν αρκετά, άλλοι που είτε έκαναν ένα γρήγορο πασάλειμμα, είτε ένα αργό και ολίγον τι βασανιστικό πασάλειμμα!
«Άραγε γιατί να έκατσαν όλοι αυτοί τόσο λίγο στην ζωή σου;». Πιστεύω όλοι μας έχουμε κάτσει, άλλοι περισσότερα και άλλοι λιγότερα βράδια, με την σκέψη αυτών που έτσι ξαφνικά αποφάσισαν και εξαφανιστούν από την μια στιγμή στην άλλη! Αλλά είμαι σίγουρος πως κανένας μας δεν μπόρεσε ακόμη να δώσει απάντηση σε αυτό το αναθεματισμένο «Γιατί έφυγαν;».
Στο ένα χέρι έχουμε εκείνους που πέρασαν, ψέκασαν, σκούπισαν και τελείωσαν. Αυτοί συνήθως κάνουν ένα αστραπιαίο πέρασμα χωρίς να σε επηρεάσουν τον τρόπο σκέψης σου και χωρίς να προλάβουν να γίνουν ένα σημαντικό κομμάτι στην ζωή.
Παρόλο που δεν υπήρξαν και κάτι το σπουδαίο, όταν συνειδητοποιήσεις ότι δεν υπάρχουν πια δίπλα σου κάπως σου έρχεται ρε παιδί μου όπως και να το κάνουμε. Αυτό βέβαια συμβαίνει εξαιτίας της ματαιοδοξίας του ανθρώπου, που θέλει να είναι αρεστός σε όλους με το έτσι θέλω! Εντάξει δεν λέω υπάρχουν και εξαιρέσεις , που λένε αυτό το «τι έφταιξε και δεν μπόρεσα να ταιριάξω μαζί του, τι λάθος έκανα;», αλλά αποτελούν την μειονότητα.
Στο άλλο χέρι έχουμε εκείνους που έμειναν και έκαναν εκείνο το περιβόητο βασανιστικό πασάλειμμα. Αυτοί παρέμειναν αρκετό καιρό και εσύ άρχισες να δένεσαι μαζί τους, να μοιράζεσαι πράγματα μαζί τους, να ζεις μαζί τους αξέχαστες στιγμές, να είναι εκεί και στα εύκολα και στα δύσκολα και στις χαρές αλλά και στις λύπες. Ένα ωραίο πρωινό ωστόσο εξαφανίστηκαν έτσι χωρίς να πουν ούτε ένα γεια, χωρίς λόγο και αιτία.
Οι λόγοι που έφυγαν χιλιάδες. Εικασίες που το μυαλό μας κάνει άπειρες , πηγαίνοντας πάντα μα πάντα, στο χειρότερο από όλα τα σενάρια, χωρίς κανένα απολύτως σημάδι έτσι απλά γιατί είναι από τη φύση του να σκέφτεται συνεχώς τα χειρότερα! Όμως την πικρή αλήθεια την γνωρίζουμε όλοι μας, όσο και αν προσπαθούμε να καθησυχάσουμε λίγο το μυαλό μας, το μοναδικό άτομο που μπορεί να μας δώσει αυτήν την πολυπόθητη απάντηση είναι αυτό που έφυγε.
Ας μην ξεχνάμε και αυτούς που πήραν την απόφαση να μείνουν στην ζωή μας και να διάλεξαν να είναι δίπλα σε κάθε σημαντική και ασήμαντη στιγμή της ζωής μας. Είναι εκεί σε όλα τα σκαμπανεβάσματα τις, στις μεγάλες αποφάσεις της ζωής μας, στις μεγάλες αλλαγές και στο καθετί που θα μπορούσαμε να ζήσουμε. Μπορεί να εκνευρίζονται με το παραμικρό, μπορεί να εκνευρίζονται από κάποιες συμπεριφορές μας αλλά δεν έφυγαν, έμειναν και με τον τρόπο τους και την στάση τους μας έκαναν καλύτερους!
Όπως και να έχει όμως ήταν άνθρωποι που είχαμε επιλέξει να υπάρχουν δίπλα μας. Ήταν ή μπορεί και να είναι ακόμα φίλοι μας. Ό,τι και να ήταν όμως μας έκαναν και να γνωρίσουν και τις δύο πλευρές του νομίσματος που μπορεί να έχει μια φίλια!
“Θα σ’αγαπώ για πάντα, είσαι ό,τι καλύτερο μου έχει συμβεί, είσαι το άλλο μου μισό…”. Φράσεις που αποτυπώθηκαν στην κινηματογραφική οθόνη, υποσχόμενες ένα μεγάλο έρωτα σαν παραμύθι σε πολλά μικρά κορίτσια. Μεγαλώνοντας για τις περισσότερες απο αυτές έμειναν μόνο φράσεις που δεν έγιναν ποτέ πραγματικότητα να τους υπενθυμίζουν το “ψέμα” που τους έταξε κάποιος ρομαντικός σεναριογράφος. Για κάποιες άλλες, όμως, ίσως και να άγγιξαν την αλήθεια.
Δανείζομαι αυτόν τον όμορφο -κατ’ εμέ- στίχο των Χάσμα, γιατί πολύ απλά με αυτές τις λέξεις φαντάζομαι ένα δρόμο στο τέλος του οποίου υπάρχει ένα φως. Που τρεμοπαίζει. Θα σου εξηγήσω αμέσως. Εμείς, οι άνθρωποι, βρίσκουμε συχνά απόλαυση σε πράγματα, πρόσωπα και καταστάσεις που μας καταστρέφουν, έμμεσα ή άμεσα. Επιδιώκουμε συνεχώς να καταφέρουμε το ανέφικτο, περιμένουμε από τους άλλους να μας δώσουν αυτά που μας λείπουν χωρίς να συνειδητοποιούμε ότι πολλές φορές δεν ξέρουν τι είναι αυτό που πραγματικά μας λείπει. 
ModernWriters 