<<Τους ανθρώπους της ζωής μου κάθισα να τους μετρήσω, τους παρόντες, τους απόντες, κανά δυο περαστικούς>>.
Όπως λοιπόν λέει και το παραπάνω τραγούδι σε έναν απολογισμό που έκανα τις προηγούμενες μέρες μέτρησα και τους ανθρώπους της ζωής μου. Και είδα πόσοι μα πόσοι άνθρωποι τελικά –όχι μόνο από τη δική μου αλλά από τις ζωές όλων μας- περνάνε. ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ
Στoν έρωτα να τα δίνεις όλα κι ας μαζεύεις τα κομμάτια σου μετά ή τελικά να δίνεις αλλά να μην δίνεσαι; Αν και φαινομενικά η ερώτηση είναι απλή και οι περισσότεροι θα σπεύσουμε να απαντήσουμε ότι πρέπει στον έρωτα να δινόμαστε ολοκληρωτικά, πόσοι από εμάς πραγματικά το κάνουν στ’ αλήθεια, και πόσοι όμως πιστεύουν ότι καλό είναι να δίνεσαι αλλά να μην σκορπίζεσαι; ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ
Τι είναι άραγε η ευτυχία; Άπειροι ορισμοί έχουν δοθεί προσπαθώντας να απαντήσουν το παραπάνω ερώτημα, αρκετό μελάνι έχει χυθεί, και πολλές κόλλες έχουν γεμίσει με διάφορα αποφθέγματα γύρω από την ευτυχία. ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ
“Θα σ’αγαπώ για πάντα, είσαι ό,τι καλύτερο μου έχει συμβεί, είσαι το άλλο μου μισό…”. Φράσεις που αποτυπώθηκαν στην κινηματογραφική οθόνη, υποσχόμενες ένα μεγάλο έρωτα σαν παραμύθι σε πολλά μικρά κορίτσια. Μεγαλώνοντας για τις περισσότερες απο αυτές έμειναν μόνο φράσεις που δεν έγιναν ποτέ πραγματικότητα να τους υπενθυμίζουν το “ψέμα” που τους έταξε κάποιος ρομαντικός σεναριογράφος. Για κάποιες άλλες, όμως, ίσως και να άγγιξαν την αλήθεια.
Δανείζομαι αυτόν τον όμορφο -κατ’ εμέ- στίχο των Χάσμα, γιατί πολύ απλά με αυτές τις λέξεις φαντάζομαι ένα δρόμο στο τέλος του οποίου υπάρχει ένα φως. Που τρεμοπαίζει. Θα σου εξηγήσω αμέσως. Εμείς, οι άνθρωποι, βρίσκουμε συχνά απόλαυση σε πράγματα, πρόσωπα και καταστάσεις που μας καταστρέφουν, έμμεσα ή άμεσα. Επιδιώκουμε συνεχώς να καταφέρουμε το ανέφικτο, περιμένουμε από τους άλλους να μας δώσουν αυτά που μας λείπουν χωρίς να συνειδητοποιούμε ότι πολλές φορές δεν ξέρουν τι είναι αυτό που πραγματικά μας λείπει. ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ
“Μήπως ένας άνθρωπος ή μια κατάσταση μπορεί να μας αλλάξει εντελώς;”
Νομίζω πως όχι!
Αλλά τότε τι είναι;;…ένας άλλος άνθρωπος ή μια κατάσταση δε μπορεί να μας αλλάξει εντελώς, μπορεί όμως, να φέρει στην επιφάνεια, ένα κομμάτι του εαυτού μας που ποτέ δεν είχαμε συνειδητοποιήσει ότι υπάρχει μέσα μας! ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ
Άσχημο ξύπνημα..φωνές, φασαρία,βρωμόλογα και δυνατοί χτύποι..τι συμβαίνει εκεί έξω;;..λέξεις όπως προδοσία , πόνος , απόσταση, συναισθήματα ήταν αυτές που ξεχώρισα μέσα στον ύπνο μου .. αυτές αντήχησαν καθαρότερα στα αυτιά μου μέσα στην ταραχή και την ένταση της στιγμής .. Συναισθήματα.. τι πάει να πει συναισθήματα;..ή μήπως είπε αισθήματα;..ποιά η διαφορά τους ; δεν είχα αναρωτηθεί ποτέ πιο πριν. Μία ώρα μετά, η φασαρία σταμάτησε..οι φωνές κόπασαν, η αστυνομία είχε πια φύγει..όμως που πήγαν όλοι αυτοί που κοιτούσαν από τα μπαλκόνια τους; άλλοι αποσβολωμένοι από το θέαμα, άλλοι από απλή περιέργεια, άλλοι για να έχουν ένα –επιτέλους- ενδιαφέρον θέμα να συζητήσουν με την γειτόνισσα στον πρωινό καφέ.. εξαφανισμένοι όλοι..είχαν ξανατρυπώσει στη δική τους καθημερινότητα.. ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ
Πάει λίγος καιρός από εκείνη την ημέρα..τόσο ίδια με τις άλλες και συνάμα τόσο ξεχωριστή..πλένομαι, ντύνομαι, αρπάζω τσάντα, τρέχω στα σκαλιά να προλάβω το λεωφορείο -το πρόγραμμα σήμερα λέει μάθημα στο πανεπιστήμιο-(ναι εμείς οι φοιτητές το κάνουμε και αυτό πού και πού)..μπαίνω στο λεωφορείο, δείχνω το πάσο μου, κόβω εισιτήριο…κινήσεις μηχανικές, καθημερινές, συνηθισμένες.. κάθομαι…να πάρει!!! Ξέχασα τα ακουστικά μου ..άτιμη βιασύνη..και τώρα τι; πως θα περάσουν τα επόμενα είκοσι λεπτά; Ακριβώς από πίσω μου ένας τύπος ..ήταν δεν ήταν 25..ζήτησε ένα εισιτήριο..πέντε λεπτά αργότερα ο οδηγός φωνάζοντάς τον όλο ευγένεια και γλύκα του απευθύνει τον λόγο “εε εσύ δεν θα με πληρώσεις για το εισιτήριο;”… ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ
ModernWriters 