ΛΥΣΕΙΣ ΓΙΑ ΑΡΡΩΣΤΕΣ ΙΔΕΕΣ ΜΕ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ ΧΑΡΑΣ

Δανείζομαι αυτόν τον όμορφο -κατ’ εμέ- στίχο των Χάσμα, γιατί πολύ απλά με αυτές τις λέξεις φαντάζομαι ένα δρόμο στο τέλος του οποίου υπάρχει ένα φως. Που τρεμοπαίζει. Θα σου εξηγήσω αμέσως. Εμείς, οι άνθρωποι, βρίσκουμε συχνά απόλαυση σε πράγματα, πρόσωπα και καταστάσεις που μας καταστρέφουν, έμμεσα ή άμεσα. Επιδιώκουμε συνεχώς να καταφέρουμε το ανέφικτο, περιμένουμε από τους άλλους να μας δώσουν αυτά που μας λείπουν χωρίς να συνειδητοποιούμε ότι πολλές φορές δεν ξέρουν τι είναι αυτό που πραγματικά μας λείπει.

ΖΗΤΩ Η 25Η ΜΑΡΤΙΟΥ!

“Αυστηρά μέτρα ασφαλείας στη στρατιωτική παρέλαση, κλειστό το μετρό του Συντάγματος”

Αυτά είναι τα μέτρα σας; Μέτρα για εσάς, να προστατέψετε εσάς, για να είμαστε ειλικρινείς. Κι έτσι για μία ακόμα φορά αγνοείτε για ποιο λόγο έχετε τη θέση στην οποία βρίσκεστε. Πού αλλού απαγορεύεται ένας γονιός να καμαρώσει το γιο του και την κόρη του; Πού αλλού οι παρελάσεις θυμίζουν ρεζερβέ live show; Νιώθετε καλύτερα τώρα; Λες κι αυτός που θέλει να κάνει φασαρία δε μπορεί να βρει τον τρόπο. Τον άνθρωπο που θέλει να πάει στη δουλειά του και δε μπορεί λόγω των ανούσιων “μέτρων” σας δεν τον σκέφτεστε;

ΕΚ ΒΑΘΕΩΝ: ΑΠΛΑ ΚΙ ΕΠΩΔΥΝΑ

 

 

 

 

 

Όλοι θέλουν να σε κρύψουν, όταν σε βλέπουν να λάμπεις. Όσοι αγαπήσαμε το σκοτάδι, ξέρουμε. Όταν είσαι στο σκοτάδι ακούς τα γέλια των άλλων δυνατά, τόσο δυνατά όσο και η μοναξιά σου. Νιώθεις μόνος, είναι ψυχοφθόρο και διαρκεί μέχρι να καταλάβεις ότι δεν είσαι μόνος. Χαμογελάς επιλεκτικά, με όσους απέδειξαν ότι σ’ αγαπάνε. Αυτοί που σ’ αγαπάνε ακουμπάνε τα κρύα χέρια σου να τα ζεστάνουν. Αυτοί που σ’αγαπάνε δε μιλάνε πολύ, τους αισθάνεσαι όμως σαν τον νοτιά που όταν φυσάει σε γλυκαίνει.

ΜΙΑ ΙΔΕΑ…

Με μπερδεύουν – ή με κουράζουν, δεν έχω καταλάβει ακόμα – οι λέξεις. Τα λόγια, ειδικότερα. Τα λόγια που απαλύνουν τον πόνο.  Που μαστιγώνουν τις ψυχές. Που βιάζουν τις σκέψεις. Όμως, τι νόημα έχουν τα λόγια αν δε γίνονται πράξεις; Τι είναι τα λόγια αν δεν οδηγούν σε κάποιο αποτέλεσμα;  Αέρας; Μπορεί. Μα το πρόβλημά μου δεν είναι τα λόγια που δε γίνονται πράξεις. Είναι ο τρόπος με τον οποίο αυτά που λέγονται εισβάλλουν στη ζωή μας και την αλλάζουν.

ΕΓΩ ΚΙ ΕΣΥ…

Ζούμε σ’ έναν κόσμο διαρκούς αβεβαιότητας. Υπάρχουμε σε μια χώρα που ασπάζεται τη σταθερότητα του χάους. Επιβιώνουμε σε μια κοινωνία που γλιστράει αβίαστα από τα χέρια της αξιοπρέπειας, της ασφάλειας και της ανεξαρτησίας. Και μαζί με την κοινωνία πάνε και τα μέλη που την αποτελούν.