ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΧΙΟΝΙ

Οι νιφάδες έπεφταν αργά, αθόρυβα, ήσυχα. Στεκόταν πίσω απο το παράθυρο και τις παρατηρούσε να χορεύουν, να στροβιλιλίζονται και ύστερα να χάνονται μαγικά λίγο πριν αγγίξουν το έδαφος. Της άρεσε το χιόνι. Ξυπνούσε  την παιδικότητα της. Και μαζί μια μελαγχολία. Μεγάλωνε, ωρίμαζε, άλλαζε. Έπρεπε να πάρει αποφάσεις.

ΕΣΥ ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙΣ ΟΤΑΝ ΜΕΓΑΛΩΣΕΙΣ;

Εσύ τι θα γίνεις όταν θα μεγαλώσεις; Μια ερώτηση γνώριμη, οικεία που ακούμε από παιδιά. Το τί δεν προσδιορίζεται , υπονοείται. Δείχνει πόσο καθοριστικό είναι το επάγγελμα για την προσωπικότητα και τη ζωή ενός ανθρώπου. Η επιλογή του προσδιορίζει τον τρόπο ζωής του, το κοινωνικό στάτους, τον περίγυρο του. Η ερώτηση είναι απλή, κατανοητή. Η απάντηση  ωστόσο είναι πολύπλοκη.

ΕΣΥ ΠΟΣΟ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ ΗΣΟΥΝ ΣΗΜΕΡΑ;

Τι είναι άραγε η ευτυχία; Άπειροι ορισμοί έχουν δοθεί προσπαθώντας να απαντήσουν το παραπάνω ερώτημα, αρκετό μελάνι έχει χυθεί, και πολλές κόλλες έχουν γεμίσει με διάφορα αποφθέγματα γύρω από την ευτυχία.

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΛΕΜΕ Σ’ ΑΓΑΠΩ;

“Αν έπρεπε να δώσεις κάποια συμβουλή σε μια γυναίκα ποιά θα ήταν αυτή; ” Να αγαπά.” Σε ένα νέο κορίτσι;”. Να αγαπά. “Σε ένα παιδί;”. Να αγαπά. Αυτή ήταν η απάντηση της Εντίθ Πιάφ στην τελευταία της συνέντευξη κάνοντας έναν απολογισμό για την πολυτάραχη ζωή της.

ΕΚ ΒΑΘΕΩΝ: ΑΠΛΑ ΚΙ ΕΠΩΔΥΝΑ

 

 

 

 

 

Όλοι θέλουν να σε κρύψουν, όταν σε βλέπουν να λάμπεις. Όσοι αγαπήσαμε το σκοτάδι, ξέρουμε. Όταν είσαι στο σκοτάδι ακούς τα γέλια των άλλων δυνατά, τόσο δυνατά όσο και η μοναξιά σου. Νιώθεις μόνος, είναι ψυχοφθόρο και διαρκεί μέχρι να καταλάβεις ότι δεν είσαι μόνος. Χαμογελάς επιλεκτικά, με όσους απέδειξαν ότι σ’ αγαπάνε. Αυτοί που σ’ αγαπάνε ακουμπάνε τα κρύα χέρια σου να τα ζεστάνουν. Αυτοί που σ’αγαπάνε δε μιλάνε πολύ, τους αισθάνεσαι όμως σαν τον νοτιά που όταν φυσάει σε γλυκαίνει.