Το όνομα του ακούστηκε πολύ τους τελευταίους μήνες. Για τους περισσότερους ήταν άγνωστο αν και πολλοί ερωτεύτηκαν με την αναπάντεχη ρομαντική τριλογία του ( Before Sunrise, Before Sunset, Before Midnight). Μετά απο δεκαεφτά ταινίες σε είκοσι τρία χρόνια καριέρας έφτασε η στιγμή να ανέβει το μεγάλο σκαλοπάτι στην κινηματογραφική του πορεία. Ο λόγος για τον επιλεκτικό, αφοσιωμένο σκηνοθέτη του ανεξάρτητου σινεμά Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ.
Ξαφνικά όλοι μιλούσαν για το νέο του δημιούργημα, για το “πνευματικό παιδί” του που χρειάστηκε δώδεκα χρόνια για να ολοκληρωθεί. Το Boyhood κατάφερε να κερδίσει διεθνή αναγνώριση μαζί με τη χρυσή σφαίρα σκηνοθεσίας και πολλές σημαντικές υποψηφιότητες σε κινηματογραφικά βραβεία. Ναι, έχασε απο το Birdman το όσκαρ καλύτερης ταινίας και σκηνοθεσίας. Αλλά κατάφερε να πετύχει κάτι μεγαλύτερο. Να αναδείξει ένα μεγάλο σκηνοθέτη που κρυβόταν πεισματικά πίσω απο τις ταινίες του γιατί πολύ απλά άφηνε εκείνες να μιλήσουν για αυτόν.
Γεννημένος στις 30 Ιουλίου του 1960, ο Ρ. Λινκλέιτερ συνειδητοποίησε ότι θέλει να γίνει σκηνοθέτης όταν ήρθε σε επαφή με ένα θέατρο ρεπερτορίου στο Χιούστον. Αγόρασε με τις οικονομίες του την πρώτη του κάμερα, έναν προτζέκτορα και τον απαραίτητο εξοπλισμό και μετακόμισε στο Τέξας για να σπουδάσει στη σχολή κινηματογράφου του Austin. To 1985 ίδρυσε την Εταιρεία Κινηματογράφου του Ώστιν μαζί με το στενό συνεργάτη του Ντάνιελ Λι, η οποία προωθούσε το ανεξάρτητο καλλιτεχνικό σινεμά. Εκεί αρχίζει να πειραματίζεται με ταινίες μικρού μήκους μέχρι το 1988 οπότε και ολοκληρώνει την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του με τίτλο “Impossible to learn to plow by reading books”. Η ταινία αφορά την περιπλάνηση ενός ήρωα χωρίς συγκεκριμένη κατεύθυνση και την γνωριμία του με άλλα πρόσωπα κατά τη διάρκεια του ταξιδιού του.
Σημαντική πηγή έμπνευσης του αποτέλεσε η ταινία Raging Bull του Μάρτιν Σκορτσέζε. Ο ίδιος ο Λινκλέιτερ είχε δηλώσει σε συνέντευξη του: ”Πάντα έβλεπα τις ταινίες ως διέξοδο για αυτά που σκεφτόμουν και ήθελα να εκφράσω. Δεν είχα διαμορφωθεί ως καλλιτέχνης αλλά κάτι σιγόβραζε μέσα μου και το Raging Bull το έφερε στην επιφάνεια .”
Ακολούθησαν το Slacker, το cult Dazed and confused, το παραμυθένιο Before Sunrise που του χάρισε και το πρώτο βραβείο σκηνοθεσίας στο φεστιβάλ του Βερολίνου το 1995, το παράξενο animation με υπαρξιακή χροιά Waking life που μας προσγειώνει στην πραγματικότητα ύστερα απο τις πρώτες εφηβικές ονειροπολήσεις των προηγούμενων εγχειρημάτων του. School of rock, Before Sunset, Before Midnight συμπληρώνουν τη λίστα με τα κινηματογραφικά διαμαντάκια της καριέρας του. Τελευταίο του εγχείρημα μια ιστορία ενηλικίωσης που παρακολουθεί τη ζωή μιας οικογένειας σε διάρκεια δώδεκα ετών να αλλάζει, να χαίρεται, να διαπληκτίζεται , να ακολουθεί την πραγματική ζωή. Κάθε χρόνο ο Λίνκλειτερ καλούσε τους ηθοποιούς του για να γυρίσουν δύο ή τρεις σκηνές. Τους έβλεπε να μεγαλώνουν πίσω απο το φακό της κάμερας. Να αλλάζουν. Να ενηλικιώνονται. Όχι ψηφιακά, τεχνητά αλλά φυσικά. Προσπάθησε κάτι δύσκολο και αξιοθαύμαστο. Να τυλίξει την πραγματικότητα με την ταινία του φιλμ και τα κατάφερε περίφημα.
Ο Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ δεν έκανε καμία μεγάλη ταινία. Καμία φανταχτερή υπερπαραγωγή με μεγάλα ονόματα και υψηλά budget. Δεν αναλώθηκε σε πολλές ταινίες. Προτίμησε να επιλέξει και να αφιερωθεί σε εκείνες που σήμαιναν κάτι για αυτόν. Ταινίες βγαλμένες απο τη ζωή για τη ζωή, με ήρωες που όλοι ξέρουμε γιατί μας θυμίζουν κομμάτια του δικού μας εαυτού, με διαλόγους που έχουμε ξανακούσει, με στιγμές γνώριμες, και αισθήσεις οικείες που έχουμε βιώσει. Απλότητα, ρεαλισμός, ειλικρίνεια. Καμία επιτήδευση, καμία προσποίηση. Άνθρωποι που συζητούν, που ερωτεύονται, που τσακώνονται, που λένε αλήθειες.
Ο σκηνοθέτης του Boyhood δεν πούλησε ποτέ τον εαυτό με την ταμπέλα του σπουδαίου σκηνοθέτη. Δεν τον απασχόλησε. Το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν να κάνει καλά τη δουλειά του. Και την έκανε με το δικό του διαφορετικό, ξεχωριστό τρόπο. Τη φετινή χρονιά η κινηματογραφική του ενηλικίωση του τον ανέδειξε σε σπουδαίο σκηνοθέτη. Ωστόσο, η κινηματογραφική του ειλικρίνεια τον είχε καθιερώσει ως ένα μεγάλο δημιοργό εδώ και χρόνια.
“Μεγαλύτερες ταινίες δε σημαίνει καλά και ντε μεγαλύτερη καριέρα. Μπορεί να έχει πιο πολλά λεφτά, ναι, αλλά ο ορισμός της επιτυχίας για μένα είναι απλά το να κάνεις ταινίες. Όσες περισσότερες ταινίες σημαίνουν κάτι για σένα. Μου προσφέρουν πράγματα όλη την ώρα αλλά… σκέψου τη ζωή σου. Σε όλους μας προσφέρονται πράγματα όλη την ώρα. Αλλά ορίζεις τον εαυτό σου μέσω των όχι που λες. Οπότε πρέπει να προσέχεις τι δέχεσαι, επειδή είναι δέσμευση.”
ModernWriters 
Η τριλογία του Before απλά… υπέροχη!