ΤΟ ΜΕΤΡΗΜΑ

<<Τους ανθρώπους της ζωής μου κάθισα να τους μετρήσω, τους παρόντες, τους απόντες, κανά δυο περαστικούς>>.

Όπως λοιπόν λέει και το παραπάνω τραγούδι σε έναν απολογισμό που έκανα τις προηγούμενες μέρες μέτρησα και τους ανθρώπους της ζωής μου. Και είδα πόσοι μα πόσοι άνθρωποι τελικά –όχι μόνο από τη δική μου αλλά από τις ζωές όλων μας- περνάνε.

Άλλοι μένουνε σ’ αυτή. Άλλοι προσποιούνται πως μένουνε ενώ στην ουσία είναι απόντες. Άλλοι φεύγουν. Άλλους τους διώχνουμε. Άλλοι περνάνε κι ούτε καν που μας ακουμπάνε ενώ άλλοι περνάνε και μας κάνουνε κομμάτια. Άλλοι μπορεί να λείπουν από αυτή κι όμως στην ουσία είναι παρόντες. Άλλοι παλεύουν με πείσμα για να μείνουν. Αυτοί οι άνθρωποι έιναι εκείνοι που αγαπώ περισσότερο απ’ όλους.

Περαστικοί, μόνιμοι, προσωρινοί. Κανείς δεν σου εγγυάται πόσο κι αν θα κάτσει ή ποτε και πως θα φύγει. Όλοι όμως μα όλοι έρχονται στη ζωή μας για ένα συγκεκριμένο λόγο. Ακόμη κι αυτοί που νομίζουμε πως μόνο πήρανε χωρίς να δώσουνε ακόμη κι εκείνοι προσφέρουν είτε είναι φίλοι, είτε σύντροφοι, είτε απλά είδανε φως και μπήκανε.

Μερικοί είναι «δικοί μας». Και πιστέψτε με είναι πολύ λίγοι αυτοί. Θέλει μεγάλη προσπάθεια να να φτάσεις σε σημείο να θεωρείς κάποιους ανθρώπους δικούς σου. Κομμάτι σου, οικογένεια σου.

Μερικοί έχουν απλώς ημερομηνία λήξης. Έρχονται κυρίως για να πάρουν δεν είναι διατεθημένοι να δώσουν, κι αν το κάνουν το πολύ-πολύ να πετάξουν κάτι ψίχουλα. Ακόμη όμως κι έτσι θα μας δώσουν κάτι. Μια εμπειρία. Ένα μάθημα ζωής.

Δεν έρχονται όλοι για να μείνουν. Και καλύτερα. Οι ψυχές δεν είναι ξενοδοχείο για να μένουν όλοι. Τότε θα μου πείτε γιατί μπαίνουν εξαρχής ή καλύτερα γιατί εμείς τους αφήνουμε να μπούνε. Γιατί δεν ξέρουμε τις προθέσεις του καθενός. Μακάρι να γνωρίζαμε ποιοι και πόσοι αξίζουνε να είναι δίπλα μας, αλλά αν δεν κάνουμε μια προσπάθεια πως θα ξέρουμε.

Ξεκινάμε με τις καλύτερες προυποθέσεις -ή και όχι-, ανοίγουμε την καρδιά μας σε ανθρώπους κι από κει και πέρα βλέπουμε. Με κάποιους νιώθουμε ότι κάνουμε κλικ, ότι κουμπωνόμαστε, ότι βρήκαμε στα μάτια τους εκείνο που ψάχναμε και αφηνόμαστε, και με άλλους νιώθουμε ότι τελικά δεν αξίζανε ούτε τον κόπο ούτε την προσπάθεια –χαμένος και ο χρόνος και ο κόπος-.

Υπάρχει βέβαια και η κατηγορία κι εκείνων που ενώ τους ανοιγόμαστε κάνουν εν ψυχρώ ληστεία μέσα μας και φεύγουν. Αυτοί είναι οι χειρότεροι και πονάνε πιο πολύ κι αυτό γιατί το ρήμα ανοίγομαι σημαίνει αφήνω τον εαυτό μου γυμνό κι εκτεθειμένο μπροστά σου. Άοπλο. Χωρίς προστασία και χωρίς πατινές. Κι αυτοί έπειτα σε ρημάζουνε, σε προδίδουνε. Κι όμως κι αυτοί μας προσφέρουν κάτι σπουδαίο. Εμπειρίες για να μην την ξαναπατήσουμε, και να προστατέψουμε το πιο σημαντικό. Εμάς τους ίδιους.

Έτσι λοιπόν πρέπει να λέμε ευχαριστώ και να φροντίζουμε όσες σχέσεις αξίζουν, να αποκόπτουμε όσες μας δηλητηριάζουν, και να μαθαίνουμε απ’ αυτές που είτε με τον έναν έιτε με τον άλλο τρόπο τελειώνουν.

Είπαμε όλοι κάτι θα μας δώσουν. Άλλοι την ψυχή τους κι άλλοι ένα μάθημα ζωής.

<<Άνθρωποι μόνοι που άφησαν σκόνη

φιλίες και αγάπες που πήραν οι δρόμοι

κλεμμένοι, κρυμμένοι, κρυφά δανεισμένοι

τυχαίοι, γενναίοι, δειλοί, φοβισμένοι

δικοί μου και ξένοι, λαμπροί και θλιμμένοι

σε σχέσεις, σε σπίτια καλά κλειδωμένοι.

Χαρούμενοι, άσχετοι, συνεπιβάτες

Μποέμ καλλιτέχνες, παιδιά με γραβάτες.

Εχθροί μου και φίλοι, μικροί και μεγάλοι

που δίνουν με μέτρο, που κάνουν σπατάλη.

Αγάπες που έμοιαζαν να `χουν αξία